با سلام

از بینندگان عزیز خواهشمندم بعد از سر زدن به وبلاگ من

نظر خودشونو جه خوب جه بد بگن.اماده شنیدن حرفاتون هستم.ممنون

ادامه عکس ها درادامه مطلب

از همان روزی که دستهای حضرت قابیل
گشت آلوده به خون حضرت هابیل
"آدمیت مرده بود،گرچه آدم زنده بود"
از همان روزی که یوسف را برادرها به چاه انداختند
از همان روزی که با شلاق خون دیوار چین را ساختند
"آدمیت مرده بود،گرچه آدم زنده بود"
بعد هی دنیا پر از آدم شد و این آسیاب گشت وگشت
سالها از مرگ آدم هم گذشت
(ای دریغا آدمیت بر نگشت)
قرن ما قرن مرگ انسانیت است
سینه دنیا ز خوبی ها تهی است
صحبت از پاکی ومروت ابلهی است
صحبت از موسی وعیسی ومحمد نابجاست.
من که از پژمردن یک شاخه گل
از مرگ یک قناری در قفس
(از تنهایی یک مرد در زنجیر)
زهر در سینه وزهر مارم بسوخت
مرگ را از کجا باور کنیم
صحبت از پژمردن یک برگ نیست
وای جنگل را بیابان میکند
دست خون آلود را در پیش چشم خلق پنهان میکنند
هیچ حیوانی به حیوانی نمیدارد روا
آنچه این نامردمان با جان انسان می کنند
فرض کن مرگ قناری در قفس هم مرگ نیست
فرض کن یک شاخه گل هم در جهان هرگز نرست
فرض کن جنگل بیابان بود از روز نخست
در کویری سوت وکور
در میان مردمی با این مصیبتها صبور
صحبت از مرگ محبت،مرگ عشق
صحبت از دینداری وتدین احمقی است.
\کارو/

دل تکــــونی از خونه تکــــونی واجب تره..
دلتو بتکون
از حرف ها
بغض ها
آدم ها
دلتو بتکون از هرچی که تو این یک سال
یادش دلتو به درد آورد..
از خاطره هایی که گریه هاش بیشتر از خنده هاش بود
از آدمایی که می گفتن برایِ تو خوشی نیستن.. خوب نیستن
اما بعد دیدی برایِ دیگرون بودن...
از رفیقایِ نارفیق..
از نفهمیدنِ اونایی که همیشه فهمیدیشون
دلتو بتکون از کوتاهی هایِ خودت
اگه یادت رفته به کسی بگی
ببین ! من دوســــت دارم
بهش بگو
اگه با یه
ببخشید! من هم مقصر بودم .. یکی رو آروم می کنی
آرومـــــش کن
اگه فکر می کنی کسی بوده که شونه هاتو واسه گریه هاش می خواسته
شونش باش
دلتو بتکون.. یه نفسِ عمیق بکش..
سلام بده به بهار
به اتفاقایِ خوب
به خودت قول بده تو سالِ جدید
بیشتر دوست داشته باشی
بیشتر باشی
بیشتر بخندی
بیشتر خودتو تو آینه نگاه کنی و لبخند بزنی و بگی :
عزیزم! تو فوق العاده ی !
بیا و قول بده تو این سالِ جدید
اگه کسیو دوست داشتی
رک و راست و پوست کنده
بــــــــدونِ غرور بهش بگی
و بدونی
دلِ خیلی ها بخاطرِ همین نگفتن ها تنهاست ♥

مادرم یک چشم نداشت. در کودکی براثر حادثه یک چشمش را ازدست داده بود. من

کلاس سوم دبستان بودم و برادرم کلاس اول. برای من آنقدر قیافه مامان عادی

شده بود که در نقاشی‌هایم هم متوجه نقص عضو او نمی‌شدم و همیشه او را با

دو چشم نقاشی می‌کردم. فقط در اتوبوس یا خیابان وقتی بچه‌ها و مادر و

پدرشان با تعجب به مامان نگاه می‌کردند و پدر و مادرها که سعی می‌کردند

سوال بچه خود را به نحویکه مامان متوجه یا ناراحت نشود، جواب بدهند،

متوجه این موضوع می ‌شدم و گهگاه یادم می‌افتاد که مامان یک چشم ندارد.

ادامه عکسها در ادامه مطلب....

ادامه عکس ها در ادامه مطلب.........